Κάποιος να σταματήσει την κατρακύλα του Ολυμπιακού

Ο Σουν Τσου στο μνημειώδες έργο «Η Τέχνη του Πολέμου» αναφέρει: «Να φαίνεσαι αδύναμος όταν είσαι δυνατός και δυνατός όταν είσαι αδύναμος». Λίγο πιο κάτω προσθέτει: «Προσποιήσου πως είσαι κατώτερος και ενθάρρυνε την αλαζονεία του εχθρού». Δύο αποφθέγματα που θα μπορούσαν να βρουν εφαρμογή στον μπασκετικό Ολυμπιακό, εάν δεν έρχονταν οι εξελίξεις του τελευταίου τριμήνου που οδήγησαν σε πρωτοφανείς για τον σύλλογο ήττες.

Γράφει ο Νικόλας Ακτυπης

Τα πράγματα είναι απλά και δεν χρειάζονται τρομερές αναλύσεις. Οι «στρατηγοί» των ερυθρολεύκων, αδελφοί Αγγελόπουλοι, επέλεξαν να σηκώσουν το «λάβαρο της επανάστασης» εναντίον του «κατεστημένου» στο χειρότερο δυνατό timing από την ημέρα που άρχισαν να διαχειρίζονται τις τύχες του συλλόγου.

Δυσκολεύεσαι να βρεις έστω και μία σωστή απόφαση όλο αυτό το διάστημα, όσο κι αν επιχειρήθηκε να περάσει προς τα έξω ως τέτοια η «μαγκιά» της αποχώρησης από το ΟΑΚΑ και το «τελεσίγραφο» ότι δεν θα κατέβει η ομάδα να παίξει ξανά κόντρα στον Παναθηναϊκό χωρίς ξένους διαιτητές ή στα υπόλοιπα ματς της Α1, σε περίπτωση που οριστούν οι «ανεπιθύμητοι» για εκείνους ρέφερι.

Το πληγωμένο από τα εσωτερικά προβλήματα «κορμί» των ερυθρολεύκων έγινε εύκολη βορά στους αντιπάλους και το αποτέλεσμα της λανθασμένης διαχείρισης, έφερε την ομάδα και τους παίκτες στα όριά τους.

Όποιος επιμένει να βλέπει κάτι διαφορετικό εδώ διαψεύδεται καθημερινά, με τα τελευταία κρούσματα από Γουέμπερ (που πριν προλάβει να γίνει ο αγαπημένος της εξέδρας, θα αποτελέσει παρελθόν) και Τουπάν, έρχονται να ρίξουν κι άλλο αλάτι στις ανοιχτές πληγές μιας ομάδας που μέχρι πριν από 90 μέρες πήγαινε «τραίνο» στην Ευρωλίγκα, ήταν σχεδόν σίγουρα στην 8άδα και σε τροχιά πλεονεκτήματος έδρας.

Το τι μεσολάβησε από τότε ή ποια ήταν η απαρχή της κρίσης μπορεί κανείς να το διαπιστώσει από τα γεγονότα, τα οποία δεν χωρούν αμφισβήτησης. Η διοίκηση έχασε το μέτρο, ή -για να το πούμε πιο μπασκετικά- έχασε την μπάλα. Άνοιξε παντού μέτωπα με όλους, αναλώνοντας τις δυνάμεις της σε μάχες κενές περιεχομένου που μόνο στόχο είχαν την εσωτερική κατανάλωση και δεν έφεραν κανένα πρακτικό αποτέλεσμα.

Τουλάχιστον θετικό… Γιατί αρνητικά ήρθαν πολλά. Αποκλεισμός (ο δεύτερος σε τέσσερα χρόνια από την Ευρωλίγκα), 8 ήττες σε 10 ματς στην Ευρώπη, τιμωρίες στην Ελλάδα, προβλήματα στις πληρωμές, αμφισβήτηση του Μπλατ, αβεβαιότητα για το πού θα αγωνίζεται η ομάδα την επόμενη σεζόν και πλέον αποχωρήσεις παικτών που προφανώς με αυτόν τον τρόπο δεν διαμαρτύρονται για τα σφυρίγματα των ρέφερι στο ΟΑΚΑ ή στο Περιστέρι…

Μόλις χθες οι αδελφοί Αγγελόπουλοι, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, επισκέφθηκαν το ΣΕΦ και μίλησαν στους παίκτες. Φαίνεται πως η παρουσία τους δεν λειτούργησε ιδιαίτερα ευεργετικά, αν ισχύουν τα σημερινά νέα. Το τελευταίο συμβάν με τον Τουπάν (που μην ξεχνάμε, αποκτήθηκε μετά την φυγή του Παπαπέτρου για τον αιώνιο αντίπαλο…) έρχεται να δώσει ακόμη ένα χτύπημα στην εικόνα του άλλοτε κραταιού (ακόμη και χρονιές που δεν έπαιρνε το πρωτάθλημα) Ολυμπιακού.

Αν υπάρχει διάθεση για αντίδραση, αυτή οφείλει να είναι άμεση από την οικογένεια των ερυθρολεύκων, διότι αν κάποιος πιστεύει ότι μια κατάσταση στην οποία ένας σύλλογος αναζητά ταυτόχρονα συμπαίκτες στη διοίκηση, προπονητή, 7-8 παίκτες και διοργάνωση για να παίξει του χρόνου είναι εύκολα διαχειρίσιμη, κοιμάται όρθιος.